Een uitstekend voorbeeld van de verzameling Venetiaanse bruggen - "The Bridge of Sighs" - is enorm populair onder reizigers. Zelfs iemand die nog nooit in Italië is geweest, kon hem zien op talloze foto's die op internet flitsten. En als je toevallig de beroemde stad aan het water hebt bezocht, dan is het de grootste omissie om jezelf en je dierbaren niet vast te leggen tegen de achtergrond van een opmerkelijk architectonisch monument of er niet onderdoor te zwemmen op een gondel.
Geschiedenis van de bouw van de brug
De beroemde barokke brug werd ontworpen en gebouwd onder de strikte leiding van de architect Antonio Contino. De jonge schepper was de neef van zijn eminente oom Antonio da Ponte, die de Rialtobrug ontwierp die de oevers van het Canal Grande met elkaar verbindt. Even begaafd hielpen ze elkaar bij het ontwerpen van hun meesterwerken. Het ambitieuze project van Contino duurde twee jaar om tot leven te komen, te beginnen in 1600. Het prachtige object aan de buitenkant is gebouwd met een praktisch doel - om het Dogenpaleis en de oude gevangenis te verbinden met de nieuwe kerkers aan de andere kant van het kanaal.
Legenden van de Brug der Zuchten in Venetië
Er zijn veel legendes over hoe het wereldberoemde gebouw zo'n sublieme en "smakelijke" naam kreeg vanuit toeristisch oogpunt, maar meestal worden er twee gehoord onder de lokale bevolking.
Volgens de eerste legende behoren de zuchten die in de titel worden genoemd toe aan hopeloze ter dood veroordeelde criminelen. Een kleine overdekte brug verbindt de prachtige Dogenkamers, de verblijfplaats van de stadsheersers en de plaats van gerechtigheid, met een vochtige, donkere en smerige kerker aan de andere kant van het kanaal, de 'nieuwe gevangenis' genaamd. Voordat ze werden opgesloten, kwamen de criminelen en verraders van Italië terecht in het Dogenpaleis, waar een meedogenloos vonnis tegen hen werd uitgesproken. Daarna werden ze naar de andere kant van het kanaal geëscorteerd, waar ze nog een laatste keer frisse lucht door de kleine raampjes lieten waaien voordat ze op een vreselijke en sombere plek terechtkwamen, waar slechts enkelen konden overleven tot de dag van executie zonder een verschrikkelijke infectie en het behouden van hun gezond verstand.
Toen ze het bruggetje overstaken, zuchtten de gevangenen loom en richtten hun blik op hun geliefde stad, wetende dat ze niet langer de prachtige uitzichten mochten bewonderen. Deze legende wordt een beetje ondermijnd door het bekende historische feit dat de doodstraf was afgeschaft tegen de tijd dat de brug werd gebouwd, en dat alleen kruimeldieven en boeven in de kerkers werden gehouden, die niet dramatisch hoefden te zuchten voordat ze naar gevangenis.
De tweede legende is veel helderder en aangenamer. Het vertelt het verhaal van verliefde stelletjes en hun lome zuchten onder de brug. Venetië is tenslotte een beroemde woonplaats van liefde. En daarom trekt de "Brug der Zuchten" onvermijdelijk honderden romantisch ingestelde bezoekers. Of misschien is het het eigenzinnige ontwerp dat van een afstand een beetje op een bruidstaart lijkt. Er wordt aangenomen dat als geliefden bij zonsondergang onder de brug in een gondel naar het luiden van de klokken van de San Marco-kathedraal zwemmen en kussen op dat moment, ze gegarandeerd eeuwig geluk en grote liefde zijn. Het is niet zo eenvoudig om alle punten uit te voeren, omdat het bijna onmogelijk is om een magisch gerinkel op te vangen, en daarom rijden liefdesparen gewoon en kussen ze op de liedjes van gondeliers, genietend van een aangename wandeling.
Een interessant feit - de beroemde heldenliefhebber Giacomo Casanova werd gevangengenomen door de Venetiaanse autoriteiten en ervoer ook het twijfelachtige geluk van het oversteken van de brug. Maar zijn afscheidszucht kwam er niet zo vaarwel uit - na 15 maanden gevangenschap hielp een bekende monnik de gepassioneerde minnaar van het schone geslacht om de donkere kerkers te verlaten.
Moderne Brug der Zuchten
De mooiste "Brug der Zuchten" rijst hoog boven het kanaal "Rio di Palazzo" uit en is een prominente vertegenwoordiger van de "barokke" bouwstijl. Het is gemaakt van witte natuursteen en stijgt maar liefst 11 meter. Als je beter kijkt, zie je verbazingwekkende ontwerpdetails, waaronder twintig gebeeldhouwde gezichten (mascarons) aan de onderkant van de boog. In het Italië van de 17e eeuw werden mascarons vaak gebruikt om gevels te versieren. In tegenstelling tot de griezelige waterspuwers, kunnen ze komisch, verdrietig of neutraal zijn. Dus op de "brug der zuchten" zijn droevig, boos en één lachend gezicht afgebeeld.
Degenen die de kans hebben gehad om de prachtige brug alleen op foto's te bewonderen, zullen een grote verrassing moeten ervaren wanneer ze zich binnen bevinden. De buitenkant van het gebouw is zeer bescheiden en somber. En aangezien tientallen gevangenen er al lang doorheen zijn gegaan, zijn er twee afzonderlijke doorgangen op de brug, die zo zijn gemaakt dat criminelen en respectabele burgers elkaar niet kruisen.
De kleine brug, die bekendheid verwierf onder degenen die werden getroffen door de pijl van Cupido, trok de aandacht van architecten over de hele wereld. Wanneer u naar steden in Amerika, Engeland of Canada reist, zult u gemakkelijk bekende kenmerken in lokale gebouwen opmerken. Zelfs in het Russische St. Petersburg is er een vergelijkbare architecturale structuur - een niet nader genoemde brug over het Kryukov-kanaal. De verbazingwekkende brug inspireerde niet alleen architecten en bouwers, maar ook andere makers. Zo noemde de sombere schrijver Edgar Poe hem bijvoorbeeld in zijn korte verhaal en schilderde Mikhail Aleksandrovitsj Vrubel de herdenkingsplaats op een van de doeken. Ook hedendaagse kunstenaars wenden zich tot zo'n kleurrijke Venetiaanse creatie. Gitarist en zanger Robin Trover noemde een heel album ter ere van de brug, waarin hij het gelijknamige nummer aan hem opdroeg. En de film "Little Romance" uit 1979 is volledig gewijd aan het testen van de romantische legende van de kus op de gondel.
De beste foto's worden gemaakt vanaf twee punten: Ponte de la Canonica aan de noordkant en Ponte della Paglia aan de zuidkant.
Waar is de brug en hoe kom je er?
Adres: Piazza San Marco 1, 30100
Het is niet moeilijk om het te voet te bereiken als u rond het beroemde plein loopt, of de vaporetto-service (waterbus) gebruikt vanaf de haltes San Zaccaria of Vallaresso. Het is het beste om de brug van buitenaf te bewonderen, aangezien toeristen alleen naar binnen mogen na voorafgaande reservering op een vooraf afgesproken tijdstip, of als onderdeel van een toeristengroep, als onderdeel van het excursieprogramma.
