Adres: Duitsland, München
Oprichtingsdatum: 1836 jaar
Start bouw: 1826 jaar
Voltooiing van de bouw van het gebouw: 1836 jaar
Coördinaten: 48 ° 08'53.8 "N 11 ° 34'11.9" E
Inhoud:
Korte beschrijving
De hoofdstad van Beieren is over de hele wereld beroemd om zijn luxueuze kastelen, paleizen en residenties. Bezienswaardigheden en monumenten van geschiedenis en architectuur in het gezellige München zijn gewoon niet te tellen.
Een van de belangrijkste attracties is de oude Pinakothek, waar honderdduizenden kunstkenners van dromen om te bezoeken. rond de wereld. Veel toeristen stellen hun gidsen vaak vragen: “Wat betekent het woord Pinakothek in het algemeen? Waarom worden onschatbare doeken van kunstenaars bewaard in een gebouw met een ogenschijnlijk vreemde naam?" De antwoorden op alle vragen met betrekking tot het Museum of Paintings in München zijn nogal prozaïsch: Pinakothek is een Grieks woord dat letterlijk in het Russisch kan worden vertaald, zoals 'opslag voor planken of schilderijen'. Het punt is dat het eerste deel van het woord in het Grieks zowel "bord" als "beeld" betekent, maar over de hele wereld is het gebruikelijk om de verzameling schilderijen van de Pinakothek te noemen.
Trouwens, in München is er niet alleen de oude, maar ook twee nieuwe Pinakothek. Uit de naam blijkt dat in de Oude Pinakothek, waarover in feite zal worden gesproken, werken worden bewaard van kunstenaars die leefden tijdens de middeleeuwen en tot de 18e eeuw. Maar in de nieuwe Pinakothek zijn er schilderijen die behoren tot het penseel van meesters die al in de 19-20e eeuw leefden en zelfs onze tijdgenoten. Voordat ik het heb over de geschiedenis, architectuur, het interieur van het gebouw en de meest waardevolle voorwerpen die erin zijn opgeslagen, wil ik graag verduidelijken dat er niet alleen pinakotheken zijn in München, maar ook in het Vaticaan, Bologna en vele andere Europese steden.
Om heel precies te zijn, kunnen we stellen dat met de Pinakothek in München niet eens het museumgebouw zelf wordt bedoeld, maar een verzameling schilderijen waarvan de waarde simpelweg niet vast te stellen is. Volgens hedendaagse kunstcritici, Raphael's doeken, zijn sommige Duitse kunstenaars gewoon onbetaalbaar en hebben ze niet het recht om in een van de privécollecties te zijn, ze moeten van het volk zijn. “Aan het Beieren!” verduidelijken de trotse inwoners van München. Dat is natuurlijk niet verwonderlijk, want een enorme collectie schilderijen, over de hele wereld bekend onder de naam De oude Pinakothek in München, werd grotendeels verzameld door vertegenwoordigers van de legendarische Wittelsbach-dynastiedie 700 jaar over Beieren regeerde. Een van haar nakomelingen woont nog steeds in Paleis Nymphenburg, waarvan de zalen en kamers ook ware kunstwerken zijn.
Oude Pinakothek in München - collectiegeschiedenis en bouwconstructie
De unieke collectie schilderijen heeft een lange geschiedenis die teruggaat tot het bewind van Willem IV, die beroemde kunstenaars opdracht gaf doeken te schrijven die verband houden met de oude geschiedenis van de mensheid. In 1529 namen de briljante kunstenaars Faselen, Altdorfer, Beham, Breuja en Burgkmayr het werk over. Het eerste schilderij, waarmee de collectie begon, verbeeldt de legendarische strijd tussen Alexander de Grote en Darius. Schilder Altdorfer schilderde dit prachtige schilderij, dat nog steeds kenners van schoonheid, die in die tijd al beroemd waren geworden door zijn doeken met religieuze en militaire thema's, nog steeds in verrukking brengt.
Trouwens, moderne experts beschouwen Altdorfer als de grondlegger en de slimste vertegenwoordiger van de zogenaamde "school van de Donau-schilderkunst". Zoals bekend is uit documenten die over de geschiedenis van de collectie vertellen, was Wilhelm IV een echte kenner van kunstwerken, en naast de bestelde schilderijen verwierf hij doeken van Albrecht Durer.
Zoals hierboven vermeld, legde Willem IV alleen de basis voor een enorme collectie die iedereen vandaag kan zien. Na hem werd de collectie voortdurend aangevuld: in de tijd dat de Palts werd verenigd met Beieren, werden de beste schilderijen uit andere steden geselecteerd voor de Pinakothek, die op wonderbaarlijke wijze werden gered tijdens de verovering van Düsseldorf, Mannheim en Zweibruecken door Franse troepen.
In de 19e eeuw werd de verzameling prachtige schilderijen voortgezet door koning Ludwig I, die nog steeds als een echte kunstcriticus wordt beschouwd. Hij nam persoonlijk deel aan het werk aan de systematisering van de toch al enorme collectie tegen die tijd en bleef de beste en meest waardevolle schilderijen verwerven, niet alleen in Duitsland, maar in de hele Oude Wereld. Verrassend genoeg realiseerde de Beierse koning, die genoot van de prachtige doeken in zijn paleis, behorend tot de penselen van de grootste kunstenaars, dat al deze schoonheid en grote kunst niet alleen van hem zou moeten zijn.
Ludwig I is een van de weinige heersers die enorm veel van zijn volk hield. Het gevoel van egoïsme was nooit inherent aan Ludwig I, en hij gaf de getalenteerde architect Leo von Klenze de opdracht om een plan te ontwikkelen voor het museumgebouw, waarin meesterwerken van de schilderkunst voor iedereen zichtbaar zouden kunnen zijn. In 1826 begon een grootschalige constructie van het gebouw, dat later de naam "Old Pinakothek" kreeg... Het is vermeldenswaard dat al het werk in die tijd in een recordtijd werd voltooid: al in 1836 werden de eerste schilderijen van het koninklijk paleis naar het nieuwe gebouw overgebracht. Om zijn onderdanen een gevoel van schoonheid bij te brengen, vaardigt de koning een decreet uit dat elke zondag de toegang tot de Pinakothek gratis zal zijn. In alle eerlijkheid moet worden opgemerkt dat de inwoners van München geen haast hadden om de schilderijen te zien, de meesten waren enorm blij dat ze luidruchtige picknicks mochten houden op het pittoreske grasveld voor de ingang van de Pinakothek.
De Tweede Wereldoorlog, waarin de meeste monumenten van de geschiedenis en architectuur van Duitsland werden beschadigd, ging niet voorbij aan de oude Pinakothek in München. Bomaanslagen, granaten en kogels hebben het museumgebouw ernstig verwoest. Bijna alle schilderijen waren veilig verstopt tijdens de bloedige veldslagen die in Duitsland plaatsvonden. Het gebouw van de Oude Pinakothek werd pas in 1957 volledig gerestaureerd door restaurateurs. Het werk duurde meer dan vijf jaar.
Het is niet verwonderlijk dat het museum, dat een onschatbare collectie schilderijen herbergde, zo lang op zijn beurt wachtte om te worden gerestaureerd. Na een verschrikkelijke oorlog moesten de Reichstag, het paleis Charlottenburg en andere monumenten die niet minder belangrijk waren voor elke Duitser uit de ruïnes worden hersteld. Die vreselijke tijden zijn echter al in het verre verleden en nu is de oude Pinakothek een van de meest interessante plekken voor inwoners van München en tienduizenden toeristen die de bezienswaardigheden van de hoofdstad van Beieren komen bekijken.
De oude Pinakothek in München - een onschatbare collectie
Vandaag de dag, een bezoeker die naar het gebouw van de Oude Pinakothek komt, kan 19 enorme zalen en 49 (!) kantoren bezoeken, die de zeer unieke schilderijen tonen die door de eeuwen heen zijn verzameld door de Wittelsbach-dynastie. Er zijn bijna 700 schilderijen te zien, waaronder het enorme aantal kunstwerken en schilderijen van Raphael, en het allereerste schilderij uit de collectie, waarin Alexander de Grote met Darius vocht. Uiteraard zal het niet mogelijk zijn om alle tentoongestelde voorwerpen in de collectie in één materiaal te beschrijven. Het is alleen vermeldenswaard dat de collectie schilderijen Spaanse en Franse schilderkunst, Nederlandse en Italiaanse schilderkunst omvat, en natuurlijk de meest uitgebreide collectie schilderijen van Duitse kunstenaars. Zoals hierboven vermeld, De oude Pinakothek in München heeft binnen zijn muren alleen schilderijen die vóór de 18e eeuw zijn geschilderd.
Bijzondere aandacht verdient het schilderij "Madonna van de Anjer".Waarschijnlijk is dit een van de meest waardevolle tentoonstellingen, hoewel het niet overbodig is om te herhalen, is het onmogelijk om de doeken van de Oude Pinakothek in geld te evalueren. Het schilderij "Madonna van de anjer" werd zorgvuldig bestudeerd door experts met behulp van ultramoderne technologieën en het bleek van Leonardo da Vinci zelf te zijn. Zodra dit nieuws zich over de hele wereld verspreidde, haastten veel fans van de geniale kunstenaar en wetenschapper zich naar München, omdat volgens officiële gegevens deze foto de enige in Duitsland is, geschilderd door Leonardo da Vinci.
Bij het beschrijven van de oude Pinakothek kan men niet anders dan stilstaan bij de werken van Albrecht Durer, waarvan de beroemdste zijn eigen zelfportret en een schilderij getiteld "De vier apostelen" zijn. Er is ook een "enge plek" in de oude Pinakothek van München, in de buurt waar je bijna altijd enorme menigten toeristen kunt ontmoeten. Op deze plek hangt een schilderij genaamd "Het Laatste Oordeel", behorend tot het penseel van Jheronimus Bosch, die tijdens zijn leven de bijnaam "Professor der Nachtmerries" kreeg. Dit canvas, gemaakt in donkere kleuren, doet je nadenken over het leven na de dood, veel toeristen beweren dat kippenvel het hele lichaam bedekt bij het onderzoeken ervan. De verschrikkelijke monsters die Bosch op het schilderij kon belichamen, kwellen zondaars. Kunstcritici zeggen dat alle monsters die zijn afgebeeld bij het "Laatste Oordeel" de belichaming zijn van echte nachtmerries die veel mensen kwelden. Waarschijnlijk heeft Bosch in 1480, volgens de verhalen van zijn kennissen, hun meest verschrikkelijke visioenen op doek gereproduceerd.
Als je probeert te praten over het interieur van de oude Pinakothek in München, krijg je slechts één zin, of beter gezegd, één woord dat het museum het best typeert. Dit woord is 'ascetisme'. Er is werkelijk niets overbodigs in het gebouw, geen meubels, geen decoratieve elementen. Alleen de muren waar de doeken aan hangen. Niets mag iemand die naar de onschatbare collectie van de Oude Pinakothek is komen kijken afleiden van het overdenken van meesterwerken.
Momenteel wordt de entree van het gebouw waar de collectie schilderijen wordt bewaard betaald. Bovendien moet de toerist voorzichtig zijn bij het bezoeken van het gebouw. Het is verboden flessen vloeistof of andere verdachte voorwerpen van beveiligingspersoneel mee te nemen naar het museum. Het punt is dat na 1988 De oude Pinakothek in München en zijn schilderijen staan onder constante bescherming. Het was in 1988 dat een man met een psychische aandoening droeg hij een fles zuur het gebouw in. Hij sproeide bijtende vloeistof op de schilderijen van Dürer. Na deze daad van vandalisme moesten restauratoren jarenlang beschadigde doeken restaureren. Na dit verschrikkelijke incident is de veiligheidsdienst van de Oude Pinakothek constant alert.
