Er zijn slechts drie monumenten binnen de muren van het Kremlin, maar tienduizenden toeristen komen ze bekijken. Het tsaarkanon en de tsaarbel hebben een lange geschiedenis en worden beschouwd als een van de symbolen van de Russische staat. De resultaten van het werk van getalenteerde ambachtslieden worden erkend als uitstekende monumenten van Russische gieterijkunst. Het monument op de plaats van de dood van prins Sergei Alexandrovich werd aan het begin van de vorige eeuw opgericht. Het werd verwoest tijdens de jaren van Sovjetmacht en werd vrij recentelijk hersteld.
Tsaar Kanon
Een enorm wapen is geïnstalleerd op het ruime Ivanovskaya-plein, waar altijd veel reizigers zijn. Geen wonder! De afmetingen van het pistool zijn verbluffend. Hij heeft een lengte van 5,34 m, een loopdiameter van 1,2 m, een kaliber van 890 mm en weegt 2400 pond, dat is bijna 40 ton!
In de Middeleeuwen was het centrum voor de productie van artilleriestukken en klokken Cannon Yard, dat zich op de plaats van de moderne Pushechnaya-straat en het Lubyanskaya-plein bevond. In dit deel van Moskou waren er verschillende smeltovens, smederijen en gieterijen, waar de beste gieterijen, reliëfmakers en smeden in Rusland werkten.
Het enorme kanon werd in 1586 door Andrey Chokhov geworpen. De gerenommeerde meester heeft meer dan 40 jaar bij de Cannon Yard gewerkt. Hij maakte veel zware artilleriestukken en leidde getalenteerde studenten op die later beroemde kanonnen- en klokkenmakers werden.
Er wordt aangenomen dat het kanon op het Ivanovskaya-plein van het Kremlin in Moskou nooit heeft geschoten. Wapensmeden betwisten dit populaire geloof echter. Het bronzen bombardement draagt het persoonlijke zegel van de meester en zou het pas na een testschot plaatsen. Aan de andere kant werden bronzen getijden bewaard in de vatkamer. Als het tsaarkanon minstens één keer had geschoten, waren ze vertrokken op het moment dat de bal was gepasseerd. Bovendien heeft het pistool geen ontstekingsgat, dus het is gewoon onmogelijk om er een schot uit te vuren.
Een natuurlijke vraag rijst: waar waren de gigantische bombardementen voor bedoeld? Enorme kanonnen werden gebruikt voor het beschieten van de vestingmuren, dat wil zeggen voor het beleg. De kanonskogels die bij het kanon liggen zijn decoratief - ze zijn leeg van binnen. Als de kernen volledig van metaal waren, zouden ze meer dan een ton wegen, en er zouden speciale mechanismen nodig zijn om ze in het kanon te laden. Kleine stenen kanonskogels werden afgevuurd vanuit de bombardementen en gebruikten ze als hagel. Daarom wordt het tsaarkanon officieel het "Russische jachtgeweer" genoemd. Trouwens, de vuursnelheid van grote bombardementen was slechts 1-6 ronden per dag.
Muurkanonnen waren niet uitgerust met rijtuigen. Ze werden tot in de grond gegraven en in de buurt groeven ze loopgraven voor soldaten, omdat metalen stammen vaak uit elkaar werden gescheurd. De decoratieve koets, die vandaag te zien is, werd in 1835 gemaakt in de gieterij in St. Petersburg.
Het enorme bombardement is versierd met gegoten patronen en inscripties. Aangezien het kanon werd gemaakt tijdens het bewind van tsaar Fyodor Ioannovich, is zijn portret gegraveerd op het kanon en is een leeuw afgebeeld op de koets. Aan beide zijden van de loop zijn vier metalen nietjes te zien. Er werden touwen aan vastgemaakt, met behulp waarvan het pistool van de ene plaats naar de andere werd verplaatst.
Het tsaarkanon had meerdere keren de kans om te "bewegen". Aanvankelijk was het gericht op de witstenen muren van Kitay-gorod. Daarna werd het pistool verplaatst naar het Rode Plein en geïnstalleerd op een houten vloer in de buurt van Execution Ground. Peter I gaf opdracht om het grootste Russische kanon in de buurt van het Arsenaal te plaatsen en van daaruit werd het bombardement verplaatst naar de plaats waar het nu staat.
Het Tsaarkanon is zo beroemd dat er in sommige steden kopieën van te zien zijn. Replica's op schaal 1:1 staan in Izhevsk en Donetsk. Een tweemaal kleiner exemplaar is in Yoshkar-Ola. En in Perm is een kanon geïnstalleerd met een kaliber van 508 mm en vervaardigd in 1868. Het verschilt van het prototype in Moskou doordat het werd neergeschoten. Na 314 testschoten werd het Perm-kanon erkend als een volledig geschikt wapen voor gevechten, maar het nam niet deel aan vijandelijkheden.
De tsaar bel
Een ander monument van Russische gieterijkunst - de enorme Tsaarklok - staat op een voetstuk in de buurt van de Ivan de Grote klokkentoren. Het stijgt tot de hoogte van een gebouw met drie verdiepingen (6,24 m), heeft een diameter van 6,6 m en weegt meer dan 200 ton.
Een van de "bell nesten" van de Cannon Yard was Alexander Grigoriev. De beroemde meester leefde in de 17e eeuw en maakte sonore klokken voor de torens van het Kremlin en grote Russische kloosters. Keizerin Anna Ioannovna gaf de opdracht om een van de beschadigde Grigoriev-klokken opnieuw te maken. Het was de bedoeling om metaal aan het beschadigde product toe te voegen om het gewicht te verhogen tot 10.000 pond. In opdracht van de keizerin wilden ze voor dit werk gieterijarbeiders in Frankrijk vinden. De Parijse ambachtslieden gingen echter niet akkoord met een dergelijke complexe onderneming.
In 1730 werden gieterijarbeiders gevonden in hun thuisland - op de Pushechny-werf in Moskou. Mikhail Fedorovich Motorin en zijn zoon Mikhail namen de moeilijke taak op zich. Ze wierpen de bel recht in het Kremlin. Het voorbereidende werk duurde 1,5 jaar en eind herfst 1735 was de nieuwe bel klaar. Het was gemaakt van een legering die meer dan 84% koper, 13% tin, 1,25% zwavel bevatte, evenals meer dan 0,5 ton zilver en 72 kg goud.
Nadat het metaal was afgekoeld, begonnen de ambachtslieden het werk na te jagen. Tijdens hen bevond de bel zich in de gietput en werd ondersteund door een metalen rooster dat op massieve eiken palen rust. In 1737 was er een grote brand. Het vuur ontstak de houten vloer boven de put. Mensen kwamen aanrennen naar het plein in het Kremlin. Iedereen was bang dat vallende brandende houtblokken de bel zouden doen smelten. Volgens één versie verschenen de scheuren omdat ze probeerden de bel te verwijderen. Volgens een andere veronderstelling begon het metaal met water te worden overspoeld en door ongelijkmatige koeling barstte het. Het gevolg van de brand was dat er een stuk van 11,5 ton van de nieuwe bel viel.
Een eeuw lang probeerden ze de gigantische bel uit de put te trekken, maar alle pogingen liepen op een mislukking uit. Pas in 1836, dankzij een hefinrichting ontwikkeld door de getalenteerde ingenieur Auguste Montferrand, werd de klok uiteindelijk opgetild en op een achthoekig voetstuk geïnstalleerd.
De enorme bel ziet er erg pittoresk uit. Op het metaal zie je afbeeldingen van twee Russische heersers - Alexei Mikhailovich en Anna Ioannovna. Daarnaast is de bel versierd met barokke bloemenornamenten, de gezichten van engelen en christelijke heiligen.
Gedenkteken op de plaats van de dood van de groothertog
Een hoog metalen kruis achter een opengewerkt hek staat niet ver van de Nikolskaya-toren, tussen het Senaatspaleis en het Arsenaal. Het monument is in mei 2017 gerestaureerd.
De vijfde zoon van de Russische tsaar Alexander II werd geboren in 1857. Sergei Alexandrovich nam actief deel aan de oorlog tussen Rusland en Turkije en werd benoemd tot gouverneur-generaal van Moskou. Begin 1905 werd hij gedood door een bom die werd gegooid door de terrorist en revolutionair Ivan Kalyaev. Tijdens het incident in het Kremlin werd het rijtuig met de gouverneur-generaal aan stukken gescheurd.
Na de tragedie verliet zijn weduwe Elizaveta Fedorovna het wereldse leven en stichtte het Martha en Maria-klooster. Drie jaar later, waar de terroristische daad werd gepleegd, werd een monument opgericht - een massief metalen kruis met emaille inzetstukken, gemaakt volgens de schetsen van de beroemde Russische schilder Viktor Mikhailovich Vasnetsov. Het geld voor de bouw van dit monument werd verzameld door de soldaten en officieren van het 5e Kiev Grenadier Regiment, waarin de overledene diende. Het was een plaats van verdriet, dus brandde er constant een lamp voor het kruis.
In 1918 werd het monument gesloopt. Volgens de gepubliceerde memoires van de Kremlin-commandant P.D. Malkov, V. Lenin, J. Sverdlov en andere leden van de regering van het jonge Sovjetland namen actief deel aan de vernietiging.Ze maakten de touwen met hun eigen handen aan het kruis vast, gooiden het op de grond en sleepten het vervolgens naar de Tainitsky-tuin.
Halverwege de jaren tachtig werden reparatiewerkzaamheden uitgevoerd en werd in het Kremlin een crypte met de as van Sergei Alexandrovich gevonden. In 1995 werden de overblijfselen overgebracht naar het Novospasskaya-klooster en na een tijdje werd het Vasnetsov-kruismonument in het klooster herschapen. In het voorjaar van 2017 werd het historische monument gerestaureerd op het grondgebied van het Kremlin.
